Dokumenty do pobrania
HISTORIA ZWIĄZKU STRZELECKIEGO "STRZELEC"
Orzełek Związku Strzeleckiego "STRZELEC" Józefa Piłsudskiego
Związek Strzelecki należy do organizacji proobronnych i społeczno – wychowawczych. Odegrały one wielką rolę w przygotowaniach do odzyskania przez Polskę Niepodległości jeszcze przed Wielką Wojną w latach 1914 – 1918, potem przez uczestnictwo Legionów Polskich i Polskiej Organizacji Wojskowej na froncie rosyjskim oraz w pracy konspiracyjnej na Wschodzie. A w wolnej Ojczyźnie, biorąc udział w walkach o Jej granice, a następnie przygotowując młodzież w dziedzinach przysposobienia wojskowego i wychowania obywatelskiego, mając za cel zapewnienie Polsce bezpieczeństwa.
Pierwszym Polakiem, który po 50. latach nieobecności w polskiej myśli wojskowej hasła walki zbrojnej, publicznie odważył się je ogłosić, był Józef Piłsudski. Za najgroźniejszego przeciwnika uznał Rosję, wtedy carską, przechodząc konsekwentnie od słów i sformułowania celu – do czynów. Uznał za najważniejsze stworzenie polskiej, narodowej armii, a ta nie może wszak istnieć bez kadry dowódczej. I tak powstał w 1908 r. tajny Związek Walki Czynnej, zaś w 1910 r. jawne stowarzyszenia strzeleckie, przygotowujące młodzież do walki o wolną Polskę. W 1912 r. następuje faktyczne ich połączenie: Związek Strzelecki we Lwowie łączy się z Towarzystwem Sportowo – Gimnastycznym „Strzelec” z Krakowa. Komendantem zostaje Józef Piłsudski. Uruchamia na dużą skalę system szkolnictwa strzelców z myślą o ich wykorzystaniu jako kadr polskiej siły zbrojnej w wypadku wybuchu wojny światowej. Józef Piłsudski wypracowuje też ideowe założenia Związku Strzeleckiego oraz jego udział w koncepcji walki o wolną, niepodległą Polskę. Jego działalność staje się także sygnałem dla innych polskich organizacji niepodległościowych, by również czyniły podobne przygotowania.
W 1914 r. istniały na terenie zaboru austriackiego 3 okręgi strzeleckie: krakowski, rzeszowski i lwowski. Liczyły razem ok. 5 000 strzelców.
W latach wojny 1914 r. -1918 r. działalność Związku została zawieszona z oczywistych względów. W latach 1918 – 1939 wyróżnić można dwa bardzo różne okresy.
1921 r. – 1926 r. to lata trudne dla Związku z powodu niechęci władz państwowych, po części i wojskowych, zarzucających stowarzyszeniu propiłsudczykowski rodowód i działalność. Związek dotknęły restrykcje utrudniające szkolenie i bieżące funkcjonowanie. Związek Strzelecki czynnie poparł przewrót majowy 1926 r., jednoznacznie zadeklarował wolę współpracy z rządem i czynił to zarówno za życia legendarnego Komendanta, jak i po 1935 r. w odniesieniu do ekipy skupionej wokół marszałka Edwarda Rydza – Śmigłego. Niezmienne pozostawały cele Związku: przysposobienie wojskowe młodzieży i jednoczesne jej wychowywanie obywatelskie. Dość szybko Związek stał się liczącą organizacją ogólnokrajową, w 1926 r. liczył 60 000, by w 1939 r. osiągnąć liczbę 500 000 członków w kraju ale i za granicą: we Francji, Belgii i Ameryce Płd. Sprawiło to, że Związek Strzelecki był w niemal całym dwudziestoleciu międzywojennym najważniejszą organizacją społeczną, realizującą program przysposobienia wojskowego, a w drugiej połowie lat ’30 zajmując ważne miejsce wśród instytucji ukierunkowanych na wychowanie obywatelskie społeczeństwa.
Lata 1939 – 1989 stanowią, ze zrozumiałych względów, przerwę w działalności Związku. Kreml i ich polskojęzyczni wasale nie widzieli bowiem możliwości działania dla tego typu organizacji. Przełom 1989 r. przyniósł Związkowi odrodzenie. Powstało kilka związków strzeleckich, nawiązujących do tradycji lat sprzed 1914 r. jak i II Rzeczypospolitej.
Związek Strzelecki „Strzelec” Józefa Piłsudskiego powstał w 2013 roku. Jednostki Strzeleckie, które go tworzą, należały kiedyś do ZS „S” OS-W. Dyskusje w latach 2012 – 2013 wewnątrz stowarzyszenia, co do strategii i taktyki działań Organizacji i będący ich skutkiem brak porozumienia, spowodowały, że część jednostek strzeleckich utworzyła swoje stowarzyszenie, które przyjęło nazwę: Związek Strzelecki „Strzelec” Józefa Piłsudskiego
Józef Piłsudski
Komendant, Brygadier, Naczelny Wódz, Pierwszy Marszałek
1867 – 1935
Klemens Piłsudski, pseudonimy: „Mieczysław”, „Wiktor”, „Ziuk” urodził się 5 grudnia 1867 r. w Zułowie, w powiecie Święciany, dziś Litwa. Gimnazjum ukończył w Wilnie, po czym rozpoczął studia medyczne w Charkowie. Aresztowany pod zarzutem udziału w przygotowywaniu zamachu na cara Aleksandra III, został skazany na 5 lat zesłania do wschodniej Syberii. Powrócił i w 1892 r. już w Warszawie nawiązał kontakt z Polską Partią Socjalistyczną, zostając redaktorem centralnego pisma „Robotnik”. Ponownie aresztowany w 1900 r., więziony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej, zdołał w 1901 r. zbiec do Galicji. Od wiosny 1902 r. Kierował PPS-em, a podczas rewolucji w Królestwie 1905 r. Był faktycznym kierownikiem Wydziału Bojowego PPS, któremu podlegała Organizacja Bojowa tej partii. Będąc zwolennikiem utworzenia regularnych sił zbrojnych do walki z Rosją, był inicjatorem powołania we Lwowie Związku Walki Czynnej (1908 r.) oraz Związku Strzeleckiego (1910 r.), a także Polskiej Organizacji Wojskowej (1914 r.), zostając w każdej z nich Komendantem Głównym.
Po wybuchu I wojny światowej I Kompania Kadrowa, wyruszyła na jego rozkaz 6. sierpnia 1914 r. z krakowskich Oleandrów do zaboru rosyjskiego. Wkrótce utworzył 1 pułk piechoty Legionów Polskich, zostając jego dowódcą, a po reorganizacji i utworzeniu I Brygady stanął na jej czele, dowodząc nią we wszystkich kolejnych bitwach. Aresztowany przez Niemców w lipcu 1917 r., został internowany w twierdzy w Magdeburgu, gdzie przebywał do zwolnienia w listopadzie 1918 r.
11. i 14. listopada 1918 r. Rada Regencyjna przekazała mu władzę nad wojskiem i władzę polityczną. Został Naczelnym Wodzem i Naczelnikiem państwa, zwyciężając bolszewicką Rosję w wojnie 1919 r. – 1920 r. W wojnie tej dowodził kluczowymi operacjami: wyprawą wileńską (kwiecień 1919 r.), ofensywą na Ukrainie (kwiecień – maj 1920 r.), bitwą warszawską (sierpień 1920 r.) oraz operacją niemeńską (wrzesień 1920 r.). Mianowany w 1920 r. Pierwszym Marszałkiem Polski. Powrócił do władzy w wyniku zamachu majowego 12 – 14 maja 1926 r. Nie przyjął żadnego stanowiska, pozostając Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych.
Zmarł 12 maja 1935 r. w Warszawie. Trumna z ciałem Marszałka spoczywa w Krakowie na Wawelu, w krypcie pod Wieżą Srebrnych Dzwonów. Natomiast urna z jego sercem została umieszczona wraz z trumną jego matki w grobie na cmentarzu wojskowym wileńskiej Rossy.
Józef Piłsudski na stałe zapisał się w historii Polski. Mimo świadomości własnych słabości i bezradności, nigdy się nie poddał. Miał jeden cel: odbudować Niepodległą Polskę, i dążył do niego z godnym podziwu uporem. Czasem wybierał złą drogę i podejmował niewłaściwe decyzje, ale nikt tak jak on nie obudził w Polakach ducha walki zbrojnej i chęci polegania przede wszystkim na sobie.
„… dał Polsce wolność, granice, moc i szacunek …”
[Prezydent Ignacy Mościcki]