Patron szkoły

Eugeniusz Kwiatkowski urodził się 30 grudnia 1888 r. w Krakowie. Ojciec, urzędnik kolei krakowskiej, po otrzymaniu spadku po bracie przeprowadził się wraz z rodziną do Czernichowców koło Zbaraża na Podolu, gdzie Eugeniusz spędził dzieciństwo.
Kształcił się najpierw w lwowskim Gimnazjum Franciszka Józefa, skąd przeniósł się do Gimnazjum Ojców Jezuitów w Bąkowicach, gdzie w 1907 roku zdał egzamin maturalny.
Początkowo studiował na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej, a następnie na uniwersytecie w Monachium. W czasie studiów był członkiem młodzieżowych organizacji niepodległościowych „Zet” i „Zarzewie” oraz Polskich Drużyn Strzeleckich. Po studiach został wicedyrektorem gazowni w Lublinie. W 1916 r. wstąpił do Legionów Polskich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku zatrudniono go w sekcji chemicznej Głównego Urzędu Zaopatrzenia Armii przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. W roku 1921 opuścił wojsko i zaczął wykładać na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Dwa lata później objął funkcję dyrektora technicznego chorzowskiej Państwowej Fabryki Związków Azotowych.
Trzy lata bliskiej współpracy z Ignacym Mościckim zaważyły w sposób decydujący na dalszych losach Kwiatkowskiego. Gdy po przewrocie majowym Mościcki został prezydentem, Kwiatkowski z jego rekomendacji objął w 1926 r. tekę ministra przemysłu i handlu. Gdy w końcu 1930 r. odchodził z rządu, nazwisko jego, nierozerwalnie związane z budową Gdyni, sukcesem Powszechnej Wystawy Krajowej w Poznaniu, znane było w całym Kraju. W roku 1928 został posłem z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Następne lata poświęcił pracy na stanowisku dyrektora Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Mościcach. Do wielkiej polityki powrócił Kwiatkowski w 1935 r. jako wicepremier i minister skarbu. Był twórcą i realizatorem koncepcji Centralnego Okręgu Przemysłowego, inicjatorem państwowego planowania gospodarczego, animatorem dalszej rozbudowy Gdyni oraz koncepcji rozbudowy infrastruktury, obronności i przemysłu. Nastawiony całkowicie na pracę publiczną, prowadząc niezwykle skromny i rodzinny tryb życia, umiał wyzbywać się przyjemności i odsuwać od siebie wszystko, co w jakikolwiek sposób mogłoby osłabić jego zdolności do codziennej, kilkunastogodzinnej pracy. Współpracownicy cenili jego wielką skromność na każdym zajmowanym stanowisku.
Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu do kraju Niemców, a później Sowietów, wraz z rządem przekroczył granicę z Rumunią, gdzie został internowany. W 1945 r. powrócił do kraju i jako pełnomocnik rządu z właściwą sobie energią przystąpił do odbudowy Wybrzeża. Po dwóch latach odwołano Go z tej funkcji. W latach 1947-52 został posłem na Sejm Ustawodawczy, z powodu konfliktów z władzami komunistycznymi odsunięto go jednak od działalności państwowej. Nie ukończył jeszcze sześćdziesiątego roku życia, gdy został przymusowym emerytem. Przez pewien czas wykładał jeszcze w Szkole Nauk Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego, ale i to mu wkrótce uniemożliwiono. Należał do wielu towarzystw naukowych i pisał artykuły do czasopism fachowych. Opublikował m.in. „Dysproporcje. Rzecz o Polsce przeszłej i obecnej”, „Zarys dziejów gospodarczych świata”, „Polskę i jej morze” i „Nowoczesną chemię przemysłową”. W 1973 roku recenzował koncepcję budowy Portu Północnego, zaś rok później uhonorowano go doktoratem honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego za wkład w rozwój polskiej gospodarki morskiej oraz ogólnej teorii ekonomii.
Zmarł 22 sierpnia 1974 roku w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Mszę pogrzebową odprawiał kardynał Karol Wojtyła, który podczas ceremonii pogrzebowej powiedział „Logika tego życia wymaga, aby modlitwa za Jego duszę popłynęła z Wawelskiej Katedry”.
W dniu 13 czerwca 1997 roku Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał Mu pośmiertnie Order Orła Białego.